Ervaringsverhalen
Hoe meer je weigert te kijken naar de boodschap en
zin van pathologie, des te pathologischer wordt ze.
Wolfgang Diederich
Mijn eigen ervaring
Begin 2020 belde de huisarts mij met de mededeling dat de onlangs genomen borstfoto onregelmatigheden liet zien en dat er voor de volgende morgen een afspraak met de chirurg mammaoncologie was ingepland. Mijn wereld stond stil… Er bleken kalkspatjes in mijn rechterborst te zitten. Na een gesprek en een biopt van 1 spatje vertelde de chirurg mij, dat er een voorstadium van kanker was geconstateerd. Ze schetste een route van nog 2 biopten en daarna gedeeltelijke of volledige amputatie van de borst. Bij de afspraak voor een tweede biopt ging er het een en ander mis en ik besloot even een pauze in te lassen met de vraag aan mezelf ‘Wat gebeurt hier allemaal?’ Vanuit de diagnoseshock was ik bereid geweest de chirurg te volgen, zij ging mij redden… Ik besloot de regie terug te nemen en me te ‘herpakken’.
Eén van de methodes die ik gebruikte om hier antwoord op te krijgen was een systemische opstelling. De trainer (Vincent Nijman) vroeg mij de 3 kalkspatjes op te stellen en een representant voor mijzelf te kiezen. De representant voor het kalkspatje met een voorstadium van kanker was duidelijk boos, het vuur spatte uit haar donkerbruine ogen en ze schreeuwde dat ze vreselijk kwaad was en dat ze groeide bij strijd en weerstand. Ik accepteerde haar boosheid en bedankte haar voor de informatie. De andere twee spatjes waren al snel vriendjes, sloegen de armen om elkaar heen en zeiden ‘Wij hebben hier niets mee te maken’, ze mochten weer gaan zitten.
Dit was het beeld dat de opstelling mij liet zien.
Ik had mijn antwoord gekregen: ik was op dat moment in een juridisch gevecht verwikkeld met een oplichter die mij het geld waar ik recht op had ook na een uitspraak van de rechter niet wilde geven. Ik was in strijd met hem en ook een beetje met mijn advocaat wiens taal ik niet sprak. Na een nachtelijke ingeving besloot ik uit deze strijd te stappen en vroeg mijn dochter en schoonzoon of zij het van mij wilden overnemen. Na een aantal maanden bleken zij het succesvol te hebben afgerond en hadden zij in mijn plaats de strijd – en het geld – gewonnen! Mijn schoonzoon, die de taal van de advocaat spreekt, meldde mij nog dat toen ik er tussenuit was het geld ging stromen.
Mijn borstgebied is nu rustig, ik heb nog tweemaal een foto laten maken en hou het zelf ook nog in de gaten, vanuit het vertrouwen dat de spatjes nu neutraal van energie zijn en blijven.
Loes Vrolijk
(Interessante familieachtergrond: mijn vader werd ooit door zijn zakenpartner bedrogen en door een onhandige opzet van hun bedrijf ging mijn vader persoonlijk failliet. Hij kreeg daardoor een hardnekkige zenuwontsteking in zijn arm waardoor hij als huisschilder niet kon werken. Na een kruidenbehandeling, zeer alternatief in 1953, genas zijn ontsteking)
___________________________________________________________________________________________
Ziekte en/of terugkerende klachten zijn signalen van het lichaam
om een onbewuste niet-begrepen of niet-ervaren trauma zichtbaar te maken.
Een aantal jaren geleden woonde ik een workshop van Stephan Hausner bij over opstellingen van de ziekte kanker en ik was diep onder de indruk van zijn manier van werken en de inzichten die zich lieten zien. Ik kocht later zijn boek Zelfs als het mij mijn leven kost. In dit prachtig geschreven boek staan een aantal cases van Stephan met terugrapportage, waarvan ik er 1 weergeef.
De handicap van de vader
(patiënte met migraine en overgevoeligheid voor weersomstandigheden)
Het volgende voorbeeld laat op indrukwekkende wijze zien hoe het fenomeen van de representerende waarneming bij een representant in een opstelling kan werken.
Als een ongeveer vijftigjarige patiënte zich meldt voor een opstelling volg ik mijn innerlijke impuls en vraag haar, zonder verdere informatie, om een representant voor haarzelf en een representant voor haar hoofdpijn op te stellen. Voor de hoofdpijn kiest de patiënte een man en stelt beide representanten relatief ver uit elkaar tegenover elkaar op.
Ik vraag de representanten hun impulsen te volgen, en de representant van de hoofdpijn doet voorzichtig een stap naar de representant van de patiënte. Maar die reageert zichtbaar bang en dienst direct achteruit. Na diverse vergeefse pogingen van de representant van de hoofdpijn om dichter naar haar toe te gaan, wendt hij zich tenslotte af van de patiënte en gaat in kleermakerszit op de grond zitten. De representant van de patiënte bekijkt hem nauwlettend, loopt langzaam om hem heen en nadert hem uiteindelijk van achteren. Als ze bij de rug van de representant is aangekomen, gaat ook zij op de grond zitten en leunt daarbij met haar rug tegen de rug van de representant van de hoofdpijn.
Na een tijdje draait deze zich voorzichtig om, legt behoedzaam zijn arm om de representant van de patiënte. Die nestelt zich dicht tegen hem aan en legt haar hoofd op het rechter bovenbeen van de representant. Als de patiënte dat ziet, begint ze opeens hard te huilen en zegt ‘Dat is mijn vader.’. Ze wordt wat rustiger en legt ik ‘Ik ben het jongste kind van mijn ouders en als nakomeling na de oorlog geboren. Mijn vader heeft in de oorlog zijn rechterbeen verloren. Hij had altijd fantoompijn en kon het verlies van zijn been niet verkroppen. Elfs binnen het gezin liet hij zich nooit zonder lange broek zien. En toen ik hem een keer verraste in de badkamer zonder dat hij zijn prothese aanhad, schrok hij verschrikkelijk, gaf me een enorme oorvijg en gooide me eruit. Vanaf dat moment heb ik altijd het gevoel gehad dat ik iets gedaan had wat nier meer goed te maken was. Wat ik hier nu zie, heb ik als kind altijd gewenst’.
Na deze informatie ontsla ik de representant van de patiënte uit haar rol en vraag de patiënte zelf of ze naar haar vader toe wil gaan. Dat beaamt ze en ze gaat voorzichtig naar hem toe. Ze gaat naast hem op de grond zitten en raakt voorzichtig zijn rechterbeen aan. Als de representant van de vader naar haar lacht, gaat de patiënte op zijn schoot liggen. Hier blijft ze net zolang als het goed voor haar is.
Ongeveer een half jaar later krijg ik van de patiënte een kerstkaart. Ze beschrijft hoe ze dit werk als verzoenend heeft ervaren. Behalve een paar keer heeft ze verder geen migraine meer gehad. Die werd erg beïnvloed door het weer en na de opstelling was ze zich ervan bewust geworden dat er hier misschien ook een verband was met de fantoompijn van vader. Die had daar altijd erg over geklaagd bij weersveranderingen.
Bron: Stephan Hausner in Zelfs als het me mijn leven kost.