19 januari werd ik 62 jaar en kreeg per email het mooie stukje tekst van Hans Korteweg uit zijn boekje “Nog vele jaren”. Het gaat over de fase van 56 – 63, en voor mij voelde het helemaal kloppend!

Het is soms pijnlijk te ervaren dat de greep op het bestaan verdwijnt.
De tijd loopt als water tussen de vingers door. Alles gaat zo snel. En tegelijkertijd is daar dat andere tempo diep van binnen – die gestage harteklop.
Groot is opnieuw de verleiding om zichzelf toch te dwingen zich aan te passen aan de wervelende buitenwereld. Maar als zij dat doet wordt zij op haar beste een afgeleide en komt zij tenslotte onherroepelijk in de problemen.
Als zij zich niet afstemt op de buitenwereld, maar op haar bron, blijkt dat zij een centrum is. Als centrum biedt zij niet in de eerste plaats feitenkennis, maar doorzicht. Zo is zij voorbeeld en steunpunt.
In deze levensfase begint een alchemistisch proces. Dit biedt de mogelijkheid om in wijsheid en kracht die sinds onze prille jeugd in ons voortbrandt te transformeren en te richten. Wie deze alchemie beoefent verjongt zichzelf: zij transformeert vitaliteit tot geestkracht.

Een tekst om vaak te lezen en tot me door te laten dringen. Loes Vrolijk