Afgelopen woensdag was ik in centrum Op Hodenpijl voor de lezing van Hans Wopereis over zijn nieuwe boek De Ziel als Werkgever. Een intrigerende titel waar een grote groep mensen op af was gekomen. Er waren voor mij een aantal aspecten die ik interessant genoeg vond om mee te nemen om nog eens te overdenken:

Erkenning van je ziel als meest wezenlijke opdracht. Als ik dit doe, is iedere gebeurtenis, goed of slecht, prettig of onprettig in mijn werk, een boodschap van mijn ziel. Die gebeurtenis is er dan omdat mijn ziel deze op mijn pad brengt en ik kan kijken wat dit mij te vertellen heeft. Uitgaande van het standpunt dat mijn ziel mij precies geeft wat ik als persoonlijkheid nodig heb.
Mijn ziel nodigt mij dan als het ware uit om in de spiegel te kijken en goed te kijken naar wat dit mij te vertellen heeft, wat het zegt over wat ik nodig heb.

Het nodigt mij uit om de crisis “te omarmen”.

Een punt van stilte te creeren en van daaruit mijn creërende vermogens wakker te maken en in te zetten voor een passende reactie, passend bij de boodschap die vanuit de stilte makkelijker te begrijpen is dan vanuit het tumult van de crisis.
In de stilte wordt je ziel geroepen.

Een ander interessante zin die ik meenam:
De ziel gaat meer over de vraag dan over het antwoord.

Als je energie ergens wegloopt kun je beter vragen Hoe maak ik het leuk dan Wat inspireert mij. Veel mensen in loopbaantrajecten willen weten wat hen inspireert en waar ze dit kunnen vinden. Als je je afvraagt hoe je iets leuker kunt maken, wordt het wel eenvoudiger en heb je meer van de macht in eigen handen.

In deze tijden waarin voor mij de omzet via het UWV ineens tot stilstand is gekomen en ik mij mag gaan bezinnen op andere wegen, was deze avond precies wat ik nodig had.