Het is tijd voor een nieuwe richting: de laatste jaren heb ik mij veel bezig gehouden met re-integratie, mensen van uitkering naar werk begeleiden. Heb veel mooie mensen begeleid! Nu het UWV en ook de gemeenten een nieuwe financiele koers varen, is het ook voor mij tijd om de bakens te verzetten. Merk dat ik het niet makkelijk vind. Het dwingt me opnieuw te kijken naar mijn passie en opnieuw te definieren wat mijn core business is.
Het betekent vragen beantwoorden als Waar ging het in essentie ook al weer om toen ik in 1999 startte? Waar gaat het nu nog om? en als belangrijke volgende vraag Hoe kan en wil ik dit vertalen in diensten die ik wil aanbieden? Het was en is een tijd van broeden geweest, het voelde als een ei dat warmte en aandacht nodig had om uit te komen.
Als ik dit schrijf in juni 2011 ben ik 62 jaar, een levensfase van overgang en nieuwe prioriteiten. Boeiende fase en niet zo makkelijk. Over een aantal dingen in mijn leven kan ik tevreden zijn (succesvol bedrijf, vrienden, moederschap, oma-schap) een aantal andere niet (levenspartner vinden). Ik zit in de fase van ‘ouder worden’, nou niet direct een fase die in onze maatschappij in hoog aanzien staat. Dat betekent dat ik zelf mijn weg moet vinden, er zijn niet zoveel richtingaanwijzers.
Ik merk dat deze fase ook te maken heeft met het nemen van verliezen: kleine fysieke ongemakken, mensen die wegvallen en mensen die er niet meer zijn, minder werk, lege plekken in de agenda, het gevoel niet meer zo nuttig te zijn.
Tegelijkertijd is er in deze herfstfase ook winst: in mijn geval speelt geld en carriere niet meer zo’n rol, ik heb levenservaring, ben veel en intensief leerling van het leven geweest en dit heeft zijn vruchten opgeleverd. Ik weet wie ik ben en wat ik belangrijk vind, ben niet meer zo zoekend.
Al met al een boeiende tijd, ik neem nog tot het eind van dit jaar om mijn ei uit te broeden. Ik weet dat wat in mijn ei zit kostbaar is en dat het tijd nodig heeft om te rijpen. Rond de jaarwisseling 2010/2011 schilderde ik dit ei, en de blauwe vlinders zijn er deze zomer al “uitgekomen”, ik merk dat dit soort beelden me helpen.
En langzaamaan is het idee ontstaan om de gereedschappen die ik heb gebruikt, de wijsheid uit boeken die ik heb gelezen en die mij hebben geholpen bij het ‘broeden’, om te zetten in Lessen in Levenskunst en een programma Stralend Grijs, de zilveren Kracht van Senioriteit. Want ik heb het idee dat er veel mensen zijn die met dilemma’s worstelen in deze fase: werk kwijtraken, een partner die ziek wordt of wegvalt, geen voldoening meer vinden in werk en de brug vinden naar “pensioen”, de welverdiende rust, die niet altijd even fijn voelt.
Ook het schrijven van mijn Levensverhaal heeft me goed gedaan: terug te kijken op alles wat ik gedaan heb en bereikt heb en hier krachten aan te hangen en te bedenken hoe ik deze de komende tijd kan inzetten, een belangrijk iets nu er minder structuur is in mijn leven. Leuk om de huizen waar ik gewoond heb te schilderen en ze te laten spreken. Natuurlijk kwam ik ook moeilijke situaties tegen, oude pijn, nog niet helemaal geheeld. Het hielp om ook die situaties “te nemen” en te accepteren dat ze tot mijn leven behoren en mij gevormd hebben. Het hielp om mijn interpretatie van een dergelijke situatie te formuleren en er 6 andere verklaringen voor te bedenken, die ook waar zouden kunnen zijn, hierdoor verbreedde mijn perspectief van mijn werkelijkheid rondom dit gebeuren zich.
Kortom een tijd van bezinning en soul searching en durven zijn in het niet weten, lastig en boeiend.
Loes Vrolijk